De grote emigratie

De avond voordat we weggaan eten we nog wat gezellig met de familie. Ans (mijn moeder), Frans (mijn vader2), en Toos (schoonmoeder) komen nog even eten en het is druk, maar gezellig. We eten nog even een vette steak met patat en mayo en nemen afscheid met een lachen een traan. We gaan vroeg naar bed, want morgen moeten we vroeg uit de veren.

En dan is het zo ver! We gaan verkassen naar Mexico! Olé en Adios Nederland!

Uiteraard hebben we nog wat uitdagingen, want hoe gaan we in godsnaam al die koffers (6 ruim, 5 handbagage en een kennel met de kat) vervoeren naar Schiphol door Schiphol en door de Mexicaanse douane???

Afijn, kleine stapjes. Rob heeft nog even snel voor vertrek een Uber om 7.15 uur gereserveerd. We zitten net aan het ontbijt om 6.45 uur en ja hoor, de Uber is er al bijna! Gelijk schieten we weer in de stress! Ja dag, zeg ik, hij wacht maar lekker ff tot 7.15 uur hoor. We moeten de laatste spullen nog inpakken, zoals de katten bak en de kat. Snel proppen we er wat boterhammen in en racen naar de kamer. Ik verschoon snel nog even een puppy pad in de kennel van Saber, en verzoek de kat om zijn kennel in te gaan, wat hij altijd braaf doet. Wij rennen nog wat heen en weer in de kamer en ......MAMA! Saber gaat kotsen! TUURLIJK, hij gaat nog ff lekker over zijn nek in de kennel. Ik wacht even tot hij klaar is en verschoon zijn kennel weer. gelukkig gaat dat snel met een puppy pad. Arm dier, hij heeft nu al stress....

We proppen alles in de Uber en met 10 min staan we op Schiphol. Nu alles op karretjes plempen en Owen leren hoe hij een karretje moet besturen. Dat valt niet mee, maar de man is dapper er sterk en hij wil natuurlijk zijn beste (dieren)vriendje duwen.

het inchecken gaat snel, maar we moeten de kat nog apart inchecken en daar moeten we best lang op wachten. ik moet met de kat ergens naar achter in een apart hokje, zodat ik de kat er nog even snel uit moet tillen. Ze willen de kat niet bekijken maar even in het hok gluren of we daar niks verstopt hebben. ik vul nog even snel zijn drinkbakje en merk dat bij een beetje schommelen het water al over de randen golft. Dat belooft nog wat en opstijgen, turbulentie en landen. Arm beestje. Ik probeer er maar even niets bij voor te stellen hoe het straks zal gaan, want dan zit ik de hele reis met een knoop in mijn buik.

Het is inmiddels 1 uur voordat we opstijgen en we moeten de douane nog door!!! Snel door de scanner, en ja hoor ik heb weer iets in mijn handbagage wat niet mag.....een grote fles zonnebrand. Gelukkig doet de douane dame niet moeilijk, scant de fles even en stopt m terug in mijn tas. Door alle stress rennen we verder naar de rij voor de paspoort controle en halverwege besef ik ineens dat ik een koffer kwijt ben! GRRRRR, ik wurm me tussen de menigte door naar de doune en zoek mijn koffer. Na 3 mederwerkers aan het werk te hebben gezet, ligt mijn koffer braaf te stralen bij een lane. Fieuw, dat was ff zweten. Zo nu terug de rij inwurmen.

Desondanks dat we nog maar 45 min hebben en al lang hadden moeten borden, we krijgen geen priority en in onze rij staan er zo nog een paar op hete kolen dus we mopperen wat af.

We rennen naar het vliegtuig en Owen is al doodmoe, maar we halen het en gaan zelfs nog als 1 van de eersten aan board. Zo nu even zitten op de plaatsen die we eigenlijk niet geboekt hadden (we zitten niet bij elkaar), maar we zitten en dat is fijn. Laat de reis maar beginnen!