Stilte na de storm

Jezus, wat een weken waren dit zeg. De afgelopen 3-4 weken heb ik niets gepost vanwege mijn vader. Er is zoveel gebeurt en door me heen gegaan dat ik gewoonweg niet in staat was om ook maar een regel op papier te zetten. Dus als je geen zin hebt in een 'sob-story' sla deze blog dan over.

De vakantie was fanatastisch, maar daarna pffff. Afijn, korte samenvatting tot aan vorige week:

Ik geef een workshop op het summit; rust in je hoofd. Helaas levert het weer geen reet aan klanten op.

We kopen een huis 7 huizen verderop, maar het is nog niet 100% officieel. We wachten op de laatste handtekening.

We vieren de verjaardag van Sander, het vriendje van Owen

We vinden een baby schorpioen in huis en we zetten heb gewoon netjes buiten de deur. Niet welkom

Ik pak een vlucht naar Nederland, alleen.

En daar pak ik even verder. Weer naar Nederland, alleen. Waarom? Omdat mijn vader, die al 4 jaar ziek is besloten heeft dat het wel welletjes is. Er is een einddatum geprikt en ondanks hij roept dat ik niet hoef te komen en verder moet gaan met mijn leven in Mexico, besluit ik toch om te gaan, alleen. Dit is iets wat ik alleen moet doen. Ik heb geen idee wat me te wachten staat, maar fraai zal het zeker niet worden.

Ik kook nog snel even 6-7 prakkies voor het thuisfront, want papa en Owen laat ik graag verzorgd achter.

Met gemengde gevoelens stap ik op het vliegtuig. Ik heb hier helemaal geen zin in, en de moed voor, maar ik ben wel blij dat ik dit nog kan doen, zolang mijn nog vader leeft.

In het vliegtuig gaan er allerlei scenarios door mijn hoofd, en ik ben verdrietig. Maar dat hoort ook bij het verwerkingsproces.

Na 11 uur vliegen land ik op Brussel en daar komen mijn moeder en mijn stiefvader me ophalen. Wat fijn om ze weer te zien!!! Het was maar 9 weken geleden maar toch zo fijn om weer te knuffelen samen.

De komende week logeer ik bij mijn moeder en ga de drie dagen elke dag langs mijn vader. We knuffelen, huilen en lachen soms samen. Het is fijn en klote tegelijk. Dankbaar dat we deze korte tijd nog samen hebben, maar de leegte die ik nu al voel omdat ik hem zo kwijt ben.

Dinsdag 11 juni om 16.00 uur is het zover. We nemen afscheid en ik voel een gat in mijn hart. Mijn held, de eerste man waar ik van hield, is er niet meer.

De dagen erna speelt deze 'slechte film' nog steeds af in mijn hoofd. Dit was het zwaarste (en traumatische) wat ik ooit heb meegemaakt. Maar mijn vader heb ik moeten beloven dat ik doorga met mijn leven. Dus ik kan niet meer doen dan mijn best.

De dagen erna zijn onwerkelijk, ik ben veel te druk met andere dingen overdag, maar in de avond kan ik maar moeilijk in slaap komen, en dat is niet alleen van de jetlag. De laatste 3 dagen vliegen voorbij. Ik ga nog even schieten om me af te reageren, dat is fijn. De laatste dag voor mijn vertrek trakteer ik nog even de ouders op een Chineesje. En dan dan op zaterdag stap ik weer in het vliegtuig. Weer afscheid nemen, nu voor even van mijn moeder en Frans. Gelukkig ben ik er in Augustus weer, en gelukkig mag ik zo mijn zoon en man weer knuffelen. in het vliegtuig krijg ik een lieve condoleance kaart van een stewardess en daardoor moet ik huilen. Ze krijgt een knuffel van me als ik het vliegtuig verlaat.

Bij aankomst thuis in Playa del Carmen, wordt ik warm onthaald! Er is een kinderfeestje en iedereen die er is, kom me condoleren en knuffelen. Ik laat een traan met een paar vrouwen, maar het voelt als thuis. Wat fijn!

Het weekend is voorbij en dan is de crematie van mijn vader. Op afstand via een live stream kan ik nog 1x afscheid nemen. Het doet pijn. Maar ik weet dat hij nu op een betere plek is. Terug in het universum, zonder pijn.

Papa, als de aankomt op die plek, stuur je me dan je allergrootste lach? Ik stuur jou elke dan mijn allergrootste lach vanuit dit aardse leven en weet dat jij in mij voortleeft...voor altijd.