3 weken alweer, maar lastig inburgeren

Ja, ja, ja, 3 weken is natuurlijk gewoon als een lange vakantie waarbij je op zoek gaat naar de beste supermarkten, want ja, mensen die me kennen weten dat liefde bij mij door de maag gaat. Wat HAAT ik Mexico zeg[e-1f602]....zoek me de blubber naar kechap, en een simpele sambal oelek is hier niet te vinden...dit is toch het land van de chili pepers! [e-1f602] Zonder gekheid, het is wel even zoeken. Ik mis mijn kruidenkeuken met 200 verschillende kruiden en blends, maar ach, tot op heden flast ik er toch maar mooi een fijne roti uit, een heerlijke curry madras, maak mijn eigen cevapci worstjes, een overheerlijke tomatensoep met ballen, tostaditas en boterham pizza.

Maar ik heb zin in zelfgemaakte kipsateh, en heb dus zoete sojasaus nodig. Ga ik het zelf maken dan maar?

Tot mijn grote genoegen vind ik na goed zoeken kikkoman zoete soja saus!!!!! YEAH!!!! Nu nog sambal.....

Owen en ik zoeken nog naar een goed ritme voor school en dat blijkt soms niet zo eenvoudig. De ene dag is hij vlijtig en is rond 13.00 uur al klaar en een andere dag is hij niet vooruit te branden, dus dan geef ik hem maar de ruimte om zijn werk over de hele dag te spreiden...dan wordt het 15 a 16 uur. Ja, kinderen hebben regelmaat nodig, maar als we met het Mexicaanse ritme meegaan, dan verandert alles met de minuut en gaan we gewoon met de flow.

Dinsdag gaat het WakahChan team gezamenlijk naar het stuk grond kijken waar het project op gerealiseerd gaat worden. Voor diegene die dit nog niet wisten, Rob zit in een team hier in Mexico die een zelfvoorzienende community gaan oprichten. Mensen kunnen hierin investeren of een huis zelf kopen en hier zelfs komen wonen! Het is echt een super gaaf project voorover ik de volgende keer war meer zal vertellen. Persoonlijk denk ik dat dit de beste investering is voor het geld wat je (nu nog) op de bank hebt staan in Nederland. Maar goed ik dwaal in mijn enthousiasme af. Een ander teamlid, Sandra is hier met haar man en het zou natuurlijk een gemiste kans zijn om de grond en de prachtige cenote die daar zit niet even te bezichtigen.

De dagen vliegen voorbij en voor je het weet is de week alweer voorbij. Ik mopper dat ik sushi zo mis vanuit Nederland, en uit eten wil. Ik doe een paar goede internet searches, maar kan niet echt een goede toko vinden. Je hebt hier wel doe-het-zelf pakketten, maar ik wil verse SUSHIIIIIII! Dus zaterdag 30 maart gaan we gezamenlijk even boodschappen doen. Owen struint door de winkel en vindt een doe-het-zelf pakket sushi. Trots sleurt hij me helemaal door de winkel heen om het me te laten zien. Ik kijk hem liefdevol aan en geef hem een kus op zijn kruin. Maar....wat zie ik daarnaast staan????? SAMBAL OELEK!!!! Woohoo, weer een item voor in mijn keuken nu kan ik sateh maken!!!! YEAH!!! Owen is trots dat hij dit heeft helpen vinden, de schat. We kopen nog wat andere shizzle voor de BBQ, want we gaan die avond met team WakahChan gezellig BBQ-en bij onze palapa. Ik heb nog zoveel vlees over dat de kipsateh nog even moet wachten. Zondag dan maar.

Zondag starten we met een flinke kater en doen het relaxt aan. Owen lag ook laat in bed dus die is ook chill en er wat later uit dan normaal. Ik doe nog even wat surfen op het internet op zoek naar iets te doen want niet teveel geld kost, want het geld verdampt waar je bijstaat als je de toerist aan het uithangen bent. En dat zijn we niet. Ik vind een leuke 'locals' strand en stel voor om hier een te gaan kijken. we rijden 20 min (vergelijkbaar met ons oude huis naar scheveningen) en we parkeren in een typische sloppenwijk. We lopen verder naar het strand en onderweg worden we flink bekeken door de locals. Ze zien natuurlijk niet vaak daar 3 blonde mensen met blauwe ogen. Ik lach vriendelijk totdat ik kramp in mijn kaken krijg, en krijg een vriendelijke lach terug.

Aangekomen op het strand is het even wat onwennig, maar ik neem me voor dat wij nu bij hen horen. (Alhoewel we dat natuurlijk nooit echt helemaal zullen zijn). ik smeer ons goed in en als drie marshmallows in een bak bruine vla bevinden we ons nu echt op een echt Mexicaans strand met alleen maar Mexicanen!

Ik schuifel met Owen door het cenote water en geef mijn grootste glimlach aan een oudere Mexicaanse die langs de kant zit met haar benen in het water. Met haar, op 1 voortand na, tandeloze gebit geeft ze me haar grootse vriendelijkste glimlach. Wat is dit mooi!

Na ca. 1,5 uur voelen we de 'kreeftigheid' weer komen en voordat we echt gaan verbranden, vertoeven we weer naar huis.

En dan nu is het tijd voor een BBQ thuis. Met.....KIPSATEH!